Αναμνήσεις από τα Άνω Βριλήσσια

2017-01-07 09:16

Ξεκινάμε από τη δεκαετία του 60, στα Άνω Βριλήσσια υπήρχαν 100 σπίτια και πολλά λέω, υπήρχαν και πολλές παράγκες για να εξυπηρετούν τους κατοίκους για παραθεριστικούς λόγους η για σύντομη διαβίωση, δρόμοι δεν υπήρχαν, μονοπάτια παντού, ανάμεσα σε πουρνάρια και σχοίνα με διάφορα είδη ερπετών και τρωκτικών, υπήρχαν και μερικοί χωματόδρομοι που όταν έβρεχε οι κατηφορικοί από αυτούς γίνονταν αδιάβατοι χείμαρροι.

Υπήρχε και μία πλατεία αλάνα πραγματική, η 28ης Οκτωβρίου όλο χώμα, τι παιχνίδι κάναμε εκεί τότε, το σχολείο μας ήταν μια μονοκατοικία όπου είχαν σπάσει τους εσωτερικούς τοίχους και την είχαν κάνει ενιαίο χώρο όπου ήταν όλες οι τάξεις μαζί, βρισκόταν εκεί που είναι τώρα η πάνω πλατεία της 25ης Μαρτίου.

Ο πρώτος φούρνος ήταν του Τσαβάκου ηπειρώτης που έφτιαχνε καταπληκτικό ψωμί, απέναντι απο το Νταμάρι όπου βρίσκεται τώρα το θέατρο Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο γιός του ο Σπύρος έχει τώρα ζαχαροπλαστείο στη διασταύρωση των οδών Αγίου Αντωνίου και 28ης Οκτωβρίου, το μπακάλικο ήταν του Ντακόλια καφενείο τα πρωινά και ταβέρνα τα βράδια και τώρα ιδιοκτησία του Παπουτσή, ο οποίος είχε ταβέρνα πιο πάνω αλλά στον ίδιο δρόμο Μάρκου Μπότσαρη.

Ηλεκτρικό δεν είχαμε γιατί οι κολώνες της Δ.Ε.Η. ήταν μακριά, έτσι χρησιμοποιούσαμε λάμπες πετρελαίου και ψυγεία με πάγο, στο τέλος αναγκαστήκανε οι γονείς μου και οι γείτονες να πληρώσουν για να βάλει κολώνες η Δ.Ε.Η. και έτσι ήρθε και σε μας το ηλεκτρικό.

Νερό, αχ αυτό το νερό! βλέπετε δεν είχαμε ενταχθεί ακόμα στα Βριλήσσια και δεν υπήρχαν αγωγοί ύδρευσης, αναγκαζόμασταν λοιπόν να πηγαίνουμε στο Γέρακα με τα πόδια κουβαλώντας στάμνες και διάφορα δοχεία για να πάρουμε νερό από τη πηγή στη πλατεία και καλά στο κατέβασμα με άδεια τα δοχεία ήταν καλά, εκείνο το ανέβασμα με γεμάτα τα δοχεία ήταν γολγοθάς σκέτος. Το πρόβλημα λύθηκε μετά όταν ερχόταν τρεις φορές την εβδομάδα υδροφόρα που μας πουλούσε νερό. Βέβαια η οριστική λύση δόθηκε όταν ενταχθήκαμε στη κοινότητα Βριλησσίων και κατασκευάστηκε το δίκτυο ύδρευσης.

Τα οικόπεδα όλα  ήταν με τίτλους, τα περισσότερα από το Υπουργείο Γεωργίας και αρκετά από ιδιοκτήτες Μαρουσιώτες οι οποίοι τα είχαν πάρει με συμβόλαια από τη Μονή Πεντέλης, τα σπίτια όμως ήταν αυθαίρετα λόγω μη ύπαρξης πολεοδομικού σχεδίου, με την ένταξη της περιοχή στη κοινότητα Βριλησσίων νομιμοποιήθηκαν όλα με τα ανάλογα πρόστιμα βεβαίως.

Η περιοχή ήταν  γεμάτη πεύκα, το καλοκαίρι είχαμε δροσιά και οι χειμώνες ήταν πολύ κρύοι και με πολύ χιόνι, τώρα έχουν μείνει ελάχιστα μέσα στον οικιστικό ιστό και όπως θα ξέρετε οι χειμώνες πια δεν είναι τόσο κρύοι και το καλοκαίρι σκάμε από τη ζέστη.

Το 1960 λοιπόν ύστερα από ενέργειες του τότε κοινοτάρχη Ηλία Μαντούβαλου, τα Άνω Βριλήσσια ενώθηκαν με τη κοινότητα Βριλησσίων, και όχι το 1986 όπως γράφεται στη Wikipedia αλλά και σε άλλες ιστοσελίδες, υπάρχει σχετική αναφορά μας στη σελίδα Βριλήσσια ιστορικά στοιχεία. Το 1986 εντάχθηκε στο ρυμοτομικό σχέδιο η περιοχή από την οδό Ολύμπου μέχρι την οδό Αναπαύσεως. 

Το 1963 , μπορεί και να κάνω λάθος δεν θυμάμαι καλά γιατί ήμουν μικρός, χτίζεται η δεξαμενή στη κορυφή του λόφου μας και κατασκευάζεται το δίκτυο ύδρευσης στα Άνω Βριλήσσια, κατασκευάζονται οι πρώτοι δρόμοι χωμάτινοι βέβαια αλλά υποφερτοί.

Ανοίγει περίπτερο στη κεντρική πλατεία από τον ΜπαρμπαΓιάννη και είχαμε επιτέλους πρόσβαση σε σοκολάτες, καραμέλες, γλυφιτζούρια, το περίπτερο αυτό αργότερα έκλεισε και μεταφέρθηκε στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδου σε ένα ξύλινο σπιτάκι με κεραμίδια, απέναντι από εκεί που βρίσκεται σήμερα το Κ.Ε.Π.

Ο φούρνος μεταφέρεται εκεί που βρίσκεται και ο σημερινός, απέναντι από τη ταβέρνα του Παπουτσή. Δίπλα στο φούρνο στεγάζονται τα γραφεία του Εξωραιστικού Συλλόγου <<Η Μυρτιά>>.

Τέλος της δεκαετίας του 70 επί προεδρίας του Σπήλιου Παπασπηλίου, πατέρα του σημερινού αντιδημάρχου Κώστα Παπασπηλίου γίνονται ολοκληρωμένα έργα οδοποιίας και καλλωπίζεται η κεντρική πλατεία, τα έργα αυτά συνεχίζονται και ολοκληρώνονται από τον Γιώργο Χορτάτο που ανέλαβε την προεδρία της κοινότητας μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Σπήλιου Παπασπηλίου.

Το δημοτικό μεταφέρεται στη ταβέρνα του Παπουτσή λόγω έλλειψής στέγης, ανοίγει το πρώτο μίνι μάρκετ, ανοίγει καινούργιο καφενείο με μπιλιάρδα, το καλύτερό μας!

Το δημοτικό ξαναμεταφέρεται σε άλλο οίκημα, ανοίγει η ταβέρνα του Καλοφαγά ιδιοκτησίας Καραμποίκη στη πλατεία, επί προεδρίας Αντώνη Ράμφου χτίζεται επιτέλους το δημοτικό σχολείο και λύνεται το πρόβλημα της στέγασης, διαμορφώνεται και η πάνω πλατεία 25ης Μαρτίου, κλείνει το μίνι μάρκετ και στη θέση του ανοίγει φαρμακείο, επί προεδρίας Νίκου Παπαδόπουλου κατασκευάζεται το νηπιαγωγείο, ολοκληρώνονται τα έργα αποχέτευσης και δημοτικού φωτισμού και η διαμόρφωση των πλατειών, ο Εξωραιστικός Σύλλογος έχει πλέον το δικό του γραφείο και τα λεωφορεία ανεβαίνουν πλέον στα Άνω Βριλήσσια.

Επί δημαρχίας Νίκου Παπαδόπουλου, ιδρύεται η πρώτη ομάδα πυρασφαλείας για τη προστασία του δάσους μας και αγοράζεται το πρώτο πυροσβεστικό όχημα το οποίο συμετέχει μέχρι και σήμερα στη κατάσβεση πυρκαγιών με πάρα πολύ καλά αποτελέσματα, επίσης ο Δήμος μας εντάσεται στον Σ.Π.Α.Π. (Σύνδεσμος Προστασίας και Ανάπλασης Πεντελικού), τοποθετείται το πυροφυλάκιο και οργανώνεται 24ωρη φύλαξη του δάσους.

Με τη ραγδαία οικιστική ανάπτυξη, χάθηκαν οι γειτονιές, χάθηκε η καλημέρα, χάθηκε το ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, παλιά κάθε μέρα μαζευόμασταν και σε διαφορετικό σπίτι, τα καλοκαίρια κοιμόμασταν έξω στη βεράντα, οι πόρτες μας ήταν ανοιχτές, αν συνέβαινε κάτι τρέχαμε όλοι να βοηθήσουμε, τώρα όλα αυτά δυστυχώς τελείωσαν.

Μου λείπουν εκείνα τα χρόνια, είχαν δυσκολίες αλλά ήταν και ωραία πιο ανέμελα, τώρα..............